понеделник, 27 декември 2010 г.

Като песен по стара китара

Като песен на стара китара
и въздишка на пролетен бриз
преминаваш и някак оставаш
и отминала, пак ми тежиш.

Моя дъх, безтегловно замрял.
Като в леките стъпки на котка,
като литнал копринен воал,
съм белязан - дори недокоснат.

Като белег на детско коляно,
и забравени дълго сълзи -
попретръпнал, пак камъка галя
и пак искам да ме нарани.


Няма коментари:

Публикуване на коментар